Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w rodzinie żydowskiej w Łodzi. Pasje językowe i zamiłowanie do przedmiotów humanistycznych odziedziczył po rodzicach.  Nieco gorzej było z przyjmowaniem do wiadomości, wiedzy z zakresu przedmiotów ścisłych. Przyszły poeta do tego stopnia nie miał do nich serca, że z ich powodu spędził dodatkowy rok w klasie szóstej szkoły powszechnej.

w 1913 roku Tuwim zadebiutował utworem „Prośba”, który ukazał się na łamach Kuriera Warszawskiego.

W roku 1916 Julian Tuwim osiadł w Warszawie, gdzie rozpoczął studia na wydziale prawa i filozofii. Oba kierunki zarzucił jednak po ukończeniu zaledwie pierwszych semestrów. Trzy lata później wraz z kilkoma innymi poetami, założył  grupę poetycką „Skamander”.

W roku 1920 wybuchła wojna polsko-bolszewicka. Julian Tuwim znalazł wówczas zajęcie w biurze prasowym, które pracowało dla naczelnego wodza sił zbrojnych Józefa Piłsudskiego. Poeta założył istniejący do dziś Związek Artystów i Kompozytorów Scenicznych. Wzorem i źródłem inspiracji była dla niego twórczość Leopolda Staffa.

W 1939 roku Julian Tuwim  opuścił Polskę i przez Rumunię i Włochy dotarł do Francji ( wraz z takimi poetami jak:  Antoni Słonimski, Jan Lechoń, Mieczysław Grydzewski i Kazimierz Wierzyński). W rok później Francja skapitulowała i Tuwim udał się do Brazylii, gdzie osiadł wraz z Lechoniem w Rio de Janeiro. Jego wędrówka po świecie zakończyła się w Nowym Jorku, Tuwim mieszkał tam do roku 1946. W tym czasie nastąpił rozpad grupy „Skamander”. Prawdopodobną przyczyną takiego stanu rzeczy, były sympatie Tuwima do Związku Radzieckiego, których nie podzielali inni członkowie grupy.

W rok po zakończeniu wojny poeta wrócił do kraju. Zaraz potem stał się ulubieńcem ówczesnych władz. Zyskał więc pewnego rodzaju ochronę, odpowiednie przywileje i honory. Władze ogłaszają, że jest największym poetą ówczesnych czasów. W roku 1947 Tuwim otrzymał stanowisko kierownika artystycznego jednego z warszawskich teatrów, które sprawował  przez trzy lata.

Julian Tuwim zmarł 27 grudnia 1953 roku w zakopiańskim ośrodku ZAIKS-u. Jego grób znajduje się w wojskowej części warszawskiego cmentarza na Powązkach.

Twórczość Juliana Tuwima:

I okres –  lata 1918-1926

Był to etap radosny, w którym twórczość mieszała się z działalnością w kawiarniach i kabaretach, okres studencki – imprez i skandali, dynamicznego ruchu artystycznego w Warszawie. Dominowały wówczas w jego poezji tematy młodości, wiosny, swobodnej twórczości. W tym  okresie powstają  m.in:

• Czyhanie na Boga
• Sokrates tańczący
• Do krytyków
• Rewizja
• Pogrzeb prezydenta Narutowicza

II okres – lata 1926–1936 i 1936-1939

Tuwim w tym czasie podejmuje tematy polityczne, manifestuje poglądy pacyfistyczne, protestuje przeciwko konwencjom mieszczańskim. W tym okresie powstają m.in:

•  Słowa we krwi
•  Rzecz czarnoleska
• Biblia cygańska,
• Treść gorejąca
• Bal w operze
• popularne utwory dla dzieci: Lokomotywa, Ptasie Radio, Słoń Trąbalski, Zosia Samosia itp.

III okres,  lata 1940-1953

Podczas pobytu na emigracji Julian Tuwim pisze słynny poemat dygresyjny Kwiaty polskie.